- 16 augustus 2019
- Posted by: Lauwrens Wanders
- Categorie: Actueel
Op 28 juni 2019 is Zwaan Swankhuisen-Steunenberg op 93-jarige leeftijd in Den Haag overleden. Ze is geboren in Heerenveen, opgegroeid in Rotterdam en heeft daarna lange tijd in Den Haag gewoond. 65 jaar was ze getrouwd met Wim Swankhuisen. In 2004 verhuisden Zwaan en Wim op hoge leeftijd naar Westdorp. Ze genoten van het contact met de Westdorpers en van de mooie natuur. Wim overleed in 2016. Zwaan had momenten van diep verdriet en twijfel of ze wel verder zou kunnen. Veel had zij toen aan het beeld van God als de adelaar die zijn jongen op zijn vleugels draagt. ‘Die mij droeg’ was voor haar een diepe persoonlijke ervaring van God. Dat bemoedigde haar om verder te gaan en te gaan genieten. Zo heeft ze nog mooie levensjaren gehad, omringd door veel lieve mensen. Ze was een vriendin, een toeverlaat, een metgezel, een gastvrouw, een voorbeeld, een inspiratiebron. Zwaan had een talent om bijzondere dingen uit het leven van iedere dag op te diepen.
Ze leefde dichtbij mensen en dichtbij God. Haar lievelingslied was: ‘Het woord dat u ten leven riep is niet te hoog, is niet te diep (lied 316). Dat woord is niet ver weg, maar dichtbij. Vanuit die innerlijke overtuiging was ze actief in de verbanden waarin ze leefde. In de oorlog deed ze mee in het verzet in Rotterdam. Ze zat in schoolbesturen en in het studentenpastoraat, ze was vrijwilligster in de gevangeniskerk en onderhield vele contacten met mensen die op haar weg kwamen. Ze wilde bij mensen horen en ieder mens mocht bij haar horen.
Zwaan wist ook van de keerzijde van het goede leven. Dat mensen kunnen vastlopen en vallen, zoals die adelaarsjongen in het lied. Dat mensen hulp, ontferming, liefdevolle dragende vleugels nodig hebben. Zwaan stond voor iedereen open. Hielp altijd mee. Kan ík wat doen?
Eind februari verhuisde Zwaan van Westdorp naar een appartement naast een zorgcentrum in haar oude vertrouwde buurt in Den Haag. Vrijwel direct moest ze een zware operatie ondergaan. Die kwam ze te boven en nog enkele maanden heeft ze in haar nieuwe huis gewoond. Ze werd kwetsbaarder. Zoals altijd was ze vol vertrouwen en tot op het laatst bleef ze liefdevol en vol aandacht voor de mensen om haar heen. ‘Misschien heb ik nog wel een taak’, zei ze.
De laatste weken was ze thuis in Den Haag bij Irene en Jan, steeds omringd door al haar kinderen.
In haar laatste dagen keek ze ernaar uit om naar God en naar Wim te gaan.
In de Goede Herderkerk in Borger hebben we in dankbaarheid afscheid van haar genomen. Zwaan is nu thuisgekomen bij Hem die haar droeg.